Tsjaaaaa

Er is een nieuw plaatje van Van Morrison, die sinds 1972 (na Astral Weeks, Moondance, His Band and the Street Choir, Tupelo Honey en Saint Dominic's Preview, zogenaamd allemaal magistraal) veranderde in wachtkamermuzikant. Het is een flinke dubbelaar met skiffle, zeg maar New Orleans blues en jazz en dixieland met veel gepriegel en gepruts met wasbordjes. Van Morrison wordt in bepaalde kringen niet meer gepruimd omdat-ie nogal antivax was in de coronaperiode - daar maakte-ie ook liedjes over.  Welnu, het kan ons niks verrotten wat die Van Morrison nu weer allemaal vindt en uitvreet, maar die muziek van 'm is ook een soort vaccinatie. Een vaccinatie met een placebo. Je merkt er gewoon zo weinig van. Het is niet slecht, maar het is ook niet goed. Het is niet leuk. Het is in de rij staan voor een vaccinatie waar je niks aan hebt. Daar komt onze favoriete muziekmetafoor weer: wachtkamermuziek om lekker bij weg te dommelen. Hoogtepunt is het dromerige negen minuten durende Green Rocky Road, al is het van Dave Van Ronk natuurlijk veel leuker en beter. Enfin, Van Morrison, niet kopen, lekker niet heengaan, maar als u bij de tandarts zit en u hoort een onbekend nummertje door de speakers komen, weet u van wie het is. Meer nieuwe muziek na de klik!